கடற்படையினரால் என குற்றம் சாட்டப்படும் குமுதினி  படகில் சென்றவர்கள் படுகொலை செய்யப்பட்டு முப்பத்தைந்து ஆண்டுகள்!

அது மே 15, 1985 அன்று. அன்று காலை ஆண்கள்,பெண்கள், குழந்தைகள் அடங்கிய எழுபத்திரண்டு பேர் அடங்கிய குழு யாழ்ப்பாணத்திற்கு செல்வதற்காக டெல்ஃப்ட் தீவிலிருந்து குமுதினி  படகில் பயணம் செய்தார்கள்.

அவர்களை ஊரிலிருந்து வெளியே சென்றது  அத்தியாவசிய பொருட் களையும்,மருந்து பொருட்களையும்  பெயற்றுக்கொள்வதற்காக. ஆனால் அவர்களில் பெரும்பாலானோருக்கு யாழ்ப்பாணத்திற்கு செல்ல முடியவில்லை. மீதமுள்ளவர்களும், மருத்துவமனைகளுக்கு சென்றனர்.

‘குமுதினி படகு நைனாதீவில் (நாகதீப) கடற்படைத் தளம் என்று சந்தேகிக்கப்படும் ஆயுதக் குழுவினரின் தாக்குதலுக்கு மத்தியில் சிக்கியது. இந்த தாக்குதலில் பெண்கள் குழந்தைகள், குழந்தைகள் உட்பட 36 பேர் உயிர் இழந்தனர். 20 பேர் பலத்த காயமடைந்தனர். இறந்த 23 பேரின் பட்டியலை சர்வதேச பொது மன்னிப்பு சபை வெளியிட்டுள்ளது.

இங்குள்ள மிகப்பெரிய துரதிர்ஷ்டம் என்னவென்றால், இறந்த மனிதர்களில் எவருக்கும் அவர்களின் மரணத்திற்கான காரணம் தெரியாது மறுபுறம், கொலை செய்யப்பட்டவர்களை தவிர ஒருசிலர் ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் என தப்பிப்பிழைத்துல்லதாக தெரிகிறது.

அவர்கள் எந்த காரணத்திற்காக துப்பாக்கிகள், கூர்மையான ஆயுதங்கள் மற்றும் கைக்குண்டுகளைப் பயன்படுத்துகிறார்கள்.டோய் இச் சம்பவத்தை நினைவில் வைத்திருக்கின்றார். இவர்கள் கொலையாளிகளால் இயக்கப்படுகிரர்களா?

இதற்கெல்லாம் இடையே, பயணிகள் படகு அன்று மாலை யாழ்ப்பாண கடற்கரையை அடைந்தது.இன்னும் உயிருடன் இருந்தவர்கள் கொல்லப்படுவதற்கு முன்னர் மருத்துவமனைக்கு கொண்டு செல்லப்படும் அளவுக்கு அதிர்ஷ்டசாலிகள் என்ற வாழ்நாளில் தப்பிப்பிழைத்த பலரின் கதைகளும் உள்ளன.

படகில் இருந்த சந்தேக நபர்கள் இரண்டு அல்லது மூன்று எளிய கேள்விகளை மட்டுமே எழுப்பியதாக அறியப்படுகிறது அதாவது, உங்களில் யாருக்கு பேசத் தெரியும்? நீங்கள் எங்கே போகிறீர்கள் எதற்காக? ” போன்றவை. பின்னர் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் பெயர்களையும் தொழில்களையும் சொல்ல உத்தரவிடப்படுகிறார்கள். இவற்றில் ஏதேனும் நன்மைகள் உள்ளதா என்று தனக்கு புரியவில்லை என பாதிக்கப்பட்ட ஒருவர் கூறினார்.

இந்த கேள்விகளுக்கான பதில்கள் அவர்கள் தமிழர்கள் என்ற உண்மையிலிருந்து மட்டுமே வருகின்றன.

அதை அறிந்து பின்னர் இந்த கொடிய தாக்குதலைத் தொடங்குவதற்கு என்ன காரணம்? கொலையாளிகள் எந்த பெயருக்கு ஏற்ப செயல்பட்டுள்ளனர்? காரணம் தமிழ் என்றால் இந்த வெட்கக்கேடான மரணத்தின் விளைவுக்கு தகுதி பெற வேண்டுமா? இந்த மக்களுக்கு இது என்ன வகையான ஞானத்தை அளிக்கிறது? தமிழர்களாக பிறந்ததற்கு கொலை செய்யப்படத்தான் வேண்டுமா?

தாக்குதளில் காயமடந்து மருத்துவமனையில் மயக்க நிலையில் இருந்த அன்னலட்சுமி சிவலிங்கம், முதலில் தனது குழந்தை குறித்து விசாரித்தார்.

“நான் என் குழந்தையுடன் அமர்ந்திருந்தபோது எனது அடையாளத்தை கடற்படை அதிகாரிக்கு காட்டினேன்.இங்கு  உட்கார வேண்டாம் என்று கூறி என்னை மாடிக்கு அழைத்துச் சென்றார்.கடற்படை அதிகாரி ஒருவர் கத்தியால் என்னைக் குத்தினார். அதன் பிறகு என்ன நடந்தது என்பது எனக்கு நினைவில் இல்லை. நான் ஒரு மருத்துவமனையில் இருப்பதை அப்போது உணர்ந்தேன். நான் ஒரு சங்கிலியால் கட்டப்பட்டிருந்தேன். நான் என் குழந்தையைப் பற்றி கேட்டுக்கொண்டே இருந்தேன். குழந்தை வீட்டில் இருப்பதாகவும் பசும் பால் குடிப்பதாகவும் அங்குள்ளவர்கள் சொன்னார்கள், என் காயங்கள் காரணமாக, என்னால் வாய் திறக்க முடியவில்லை. அதனால்தான் அவர் ஒரு வருடத்திற்கும் மேலாக திரவ உணவுகளில் வாழ்ந்து வருகிறேன்.சம்பவம் நடந்து சுமார் ஆறு நாட்களுக்குப் பிறகு. எனது குழந்தை கொல்லப்பட்டதை நான் கண்டுபிடித்தேன்.

இதற்கிடையில் கனபதிபில்லை ஆனந்தகுமார் மருத்துவமனையில் தாக்குதலுக்குள்ளாகி நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு தான் தாக்கப்பட்டதாக கூறினார். அவரது தொழிலைத் தொடர போதுமான உடல் தகுதி அவரிடம் இருக்கவில்லை.

“அந்த நபர்கள் எங்களை தடுத்தபோது, நாங்கள் படகில் இருந்தோம். எங்களை உள்ளே போகச் சொன்னார்கள்.நாங்கள் உள்ளே சென்றபோது, ஒரு அறையில் போட்டு பூட்டினர்கள்.எங்களிள் யாருக்காவது சிங்களம் தெரியுமா என்று  கேட்டார்கள். பலர் ஆம் என்று கூறி முன்னேறினர். அவர்களுக்கு என்ன ஆனது என்பது எங்களுக்குத் தெரியாது எங்கள் அறைக்கு வெளியே கையில் ஏ.கே.47 (துப்பாக்கிகள்) இரண்டும்,கையெறி குண்டுகளுடனும் இரண்டு பேர் இருந்தனர்.

உள்ளே இருக்கும் அனைவரையும் தங்கள் பெயர்களை உரக்கச் சொல்லும்படி சொன்னார்கள். நாங்கள் அனைவரும் அதை செய்தோம். அறையில் என்ன நடக்கிறது என்பதை மறைக்க ஒலி எழுப்பப்பட்டது. அவர்கள் படகின் பின்னால் வரும்படி ஆண்களிடம் சொன்னார்கள். நான் பின்னோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தபோது, என் நெற்றியில் ஒரு பொல்லால் தாக்கினார்கள். அதன் பிறகு என்ன நடந்தது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இந்த அறையில் ஒரு வருடத்திற்கும் குறைவான குழந்தைகளும் இருந்தனர். ஆறு மாத குழந்தை ஒன்று குத்திக் கொல்லப்பட்டது. மற்ற வன்முறைச் செயல்களில், சிறுமிகள் பாலியல் பலாத்காரம் செய்யப்பட்டனர். ஆண்கள் கொல்லப்பட்டனர்.

கனபதிபில்லை ஆனந்தகுமாரின் கூற்றுப்படி, வேறு காரணங்களும் உள்ளன அதாவது, தமிழ் பெண்ணாக இருப்பதால் வன்புணர்வு மற்றும் இரட்டை விளைவுகளுக்கு வழிவகுக்கிறது.

படுகொலை நடந்தபின் தமிழ் சமூகம் துக்கம் மற்றும் ஆத்திரம் அதிர்ச்சியடைந்ததாக இருந்தது. இது ஒரு விபத்து அல்லது தனிமை அல்ல எட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (2012) ஞாயிற்றுக்கிழமை லங்காதீபவில் வெளியிடப்பட்ட டி.பி.எஸ் ஜெயராஜ் எழுதிய கட்டுரை, இந்த கொலை ஒரு “அதிர்ச்சியூட்டும் சம்பவம்” என்று கூறுகிறது. பர்மிளா எனும் அஜந்தி என்ற பெண்ணின் கதையை வெளிப்படுத்தும் இந்த கட்டுரை இவ்வாறு கூறுகிறது. அப்பாவி மக்களைக் கொடூரமாக கொன்றது அவளுக்கு ஒரு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. குமுதினி சம்பவம் அவளது வாழ்க்கையில் ஒரு திருப்புமுனையாக அமைந்தது, அதன் பின்னர்தான் அவள் மீண்டும் போராட முடிவு செய்தாள். #கடற்படையினர்  #குமுதினிபடகு  #படுகொலை